Yozgat’ta doğmuş, ilk, orta ve lise tahsilini burada tamamlamış, sonra eğitim görmek için Fransa’ya giderek 13 yıl burada kalıp eğitimini tamamlamış; sonraki yıllarda müteahhitlik yaparak başlayarak iş hayatını sürdürmüştür...

Osman Kozan, Fransa’da kaldığı yıllarda, Müslümanların kurduğu dernek ve STK’larda hizmet faaliyetleri ile tanışma fırsatı yakalamış, uzun süre hayır işlerinde koşturmuş. Sonra bu faaliyetlerine Türkiye’de de devam etmiştir. 

Onu dergimizin sayfalarına taşıyan özelliği ise bu hayır faaliyetlerinde öncü olması ve örnek bir insan olması… Faaliyetleri ile dertlilere derman olmaya çalışması... 

Neler mi yapıyor Osman Bey? Özellikle pek çok kimsenin çokta umursamadığı, engelli insanlarımızın sorunlarını çözmek için gayret sarf ediyor. Hangi şehirli olduğunu bakmadan, yürüyemeyenlere el ayak oluyor; akülü arabalar, tekerlekli sandalyeler dağıtıyor. Öğrencilere burslar veriyor. Yaşlıların yardımına koşuyor. Elinden geldiği kadar ihtiyaç sahiplerini görüp gözetmeye çalışıyor. 

Osman Bey, “Kefenin cebi yok” diyor. “Allah için ne verirsen elinle, o gelir ancak seninle” düsturunu hayatının merkezine yerleştirmiş. “Para bir şekilde bulunur, önemli olan kalıcı eserler bırakmak, göçüp gidince hayırla yad edilmektir. Kazanılan parayı öbür tarafa götüremezsiniz” diye düşünüyor. İşte, bu düşünce ile başlamış hayır faaliyetlerine. Bu sebeple “Ne yapabilirim?” diye sormuş kendisine. 

İmam efendinin nasihatinden etkilenmiş

İlla ki vardır her şeyin bir nedeni ya. Osman Bey’in hizmet faaliyetlerine başlamasına neden olan yaşadığı bir takım olaylar olmuş haliyle... 
“Mesela, bazı insanlar vardı ki, Cami derneğine 10 Euro aidat ödemezken, çocuğuna 500 Euro verip eğlenmeye gönderiyorlardı. Sadece bir eğlence için 500 Euro veriyorlardı ama Allah için teşekkül edecek bir hayır faaliyeti için 10 Euro’yu veremiyorlardı. Gücüme gidiyordu benim. Onlara kızıyordum.” 

“Bir gün caminin hocası beni yanına çağırdı ve şunları söyledi: ‘Osman kardeşim, Allah rızası için iş yapmak her kula nasip olmaz, sen neden onlara kızıyorsun ki’ diyerek beni sakinleştirdi ve şöyle nasihat etti: ‘Allah rızası için vermek zordur. Helalinden kazanmıyorsa, ahretini düşünmüyorsa bir insan hayır yapamaz. Allah ona nasip etmez. Sen neden bu boyuttan bakmıyorsun. Gönülden gelerek, Allah rızası için iş yapmak herkesin işi değildir onu ancak Allah’ın nasip ettiği, Allah’tan hayrı dilemiş ve hakkında hayır murad olunmuş kimseler yapabilir.’ 
‘İnsanlar peşincidir. 
 

İsterler ki yaptıklarının karşılığını bu dünyada hemen görsünler. Fakat insan gerçeği görür, asıl yurdunun ahiret olduğunu anlarsa ancak o zaman insanlardan karşılık beklemeden, sadece Allah için hayır yapmak ona zor gelmez. Sen kimseye bakma, Allah için yapmaya devam et. 

Gün gelir, yakın çevreniz bile sizi eleştirip yargılamaya çalışabilir. İnsanlar dünya için bir şeylere sahip olmak isterken, siz ahiret için bir şeylere sahip olmaya bakın. Onlara da bunu göremedikleri için kızmayın. Herkes işin bu boyutunu görmez, yeşeren kalplere bakmazlar…”
Hoca Efendinin bu nasihati, Osman Bey’in ufkunu daha da genişletmiş ve olaylara hakikat penceresinde bakmaya başlamasına sebep olmuş. 

Bu olayın da kendisinde etkili olduğunu anlatıyor, “Engellilerin ve zordaki insanların hallerini düşünerek, onlara yardım etmenin gerekliliğini anladım” diyor. 

“Her geçen sene daha da büyüyerek devam ediyor çalışmalarımız. Şu anda çalışmalarımız Diyarbakır’da sürüyor. Engelli çocuklara tekerlekli sandalyeler teslim edilirken, onların gözündeki sevgi pırıltıları her şeye değer. Çok duygulu anlar yaşanıyor, tekerlekli sandalyeleri dağıtırken. İşin doğrusu bu da bize yetiyor. 

Osman Bey, arkadaşları olsun akrabaları olsun, yakın çevresi tarafından eleştirilere uğramış. Ama dönmemiş yolundan…

Onun ve onun gibilerin yaptıklarından ders alıp bir hizmetin ucundan tutmak da herkese nasip olmaz! 

Acaba biz de o nasiplilerden olabilir miyiz?

SÜLEYMAN KARAKAŞ