Allah’a hamd olsun bizim Meczubistanlıların sayısı artıyor. Takdirlerini bildiren arkadaşlara teşekkür ediyorum.

Bide, bal gibi okuduğu halde, işine gelmediği için duymazlıktan gelenler, ‘Duymadım görmedim’leri oynayanlar… Ve de çekemeyenler. (Çatlayın emi!)

Bu üçüncü muabbetimizde, ‘İnsan Tiplerine’ devam edelim bakalım. Ne çeşit âdemler varmış bu koca dünyada…

Gıcık olduğum zevat içinde, en önde gelenleri de kompleksli tiplerdir.

Kendini aramamış, bulamamış ama eksiğinin farkında,
Nefsini hesaba çekmediği, çekemediği için de benlik telaşında,
Bunların neticesinde de zillet çukurunda.

Sürekli kendini bir yerlere oturtma, pozisyon kapma yarışında tipler…

Her kesimde rastlarsınız bunlara; entelektüel-imsiler, bilim adamı-msılar, âlim-imsiler, sanatçı-msılar, siyasetçi-msiler, devlet adamı-msılar, yazarım-sılar, esnaf-ımsılar, usta-msılar, beyefendi-msiler, hanımefendi-msiler, delikanlı-msılar… Böyle gidiyor…

En gıcık kaptıklarım da bişey olmadan bişey oldum zannedenler. Mesela, adam çok zengin olsa da kibre düşse dersin ki e normaildir yani, malı, parası varya… Veya adamda ilim, kültür, kabiliyet gırla gider. Kibre düşse, dersin ki eh, normaldir yani. Bilgili adam ama nefsine yenildi, şeytana kandı.

Peki, zır cahil olup da biliyomuş ayaklarına yatıp gurura giren, etrafa hava atan adama ne diycez? Olmayan şeyin havası mı olur, a cahil vede kibirli vede kompleksli adam!...

Böyle tiplere ne denir biliyo musunuz? “Hem kel hem fodul.”

Zehir Abim anlatmıştı; herifin birine “Sen… Hızır aleyhisselammısın yoksa…?” Diye sormuşlar. Herif, “Kem… kümm… estağfirul…” demeye kalmadan, beriki, lafı gediğine koymuş: “Yok, yok, değilsin!” Demiş. “Boşuna kendini yorma!” Hani, tevazu ayaklarına yatma, o tıynet yok sende…

“Aman Niyazi abi, etme gözünü sevdiğim, bu kadar kusur kadı kızında da olur. Sende olmadı mı?” Dediğinizi duyar gibiyim.

Bre Meczubistanlı biraderlerim! Şimdi siz son yıllarda adet olduğu üzere, “Hepimiz komleksliyiz!”vari bir sılogan da üretirsiniz.

Benim kafamın tasını attırmayın! Sıfır kompleks adam olmaz elbet, olsa olsa ancak evliya olur, tamam. Amma velâkin, insan azbuçuk kendini tanır, eksiğinin, kusurunun farkında olur. Ve dahi düşünür ki:

“Ben de herkes gibi bir âdem evladıyım, ceddimizin dediği gibi ‘İnsan hatadan hali olmaz.’ ‘Kişi noksanın bilmek gibi irfan olmaz’. O halde mutlaka bende de bazı hatalar ve noksanlar vardır. Dur şöyle bir nefis muhasebesi yapayım” Falan filan…

Yok aga! Adam illede mükemmel, hatasız, pirü pak olacak!
Var mı böyle bir insan yahu?

MECZUP NİYAZİ